Szkoda całkowita
Szkoda całkowita w kontekście ubezpieczenia pojazdów odnosi się do sytuacji, w której pojazd uległ tak poważnym uszkodzeniom, że naprawa staje się niemożliwa lub ekonomicznie nieuzasadniona. Jest to definiowane jako stan, w którym koszt naprawy pojazdu przewyższa jego wartość rynkową sprzed wystąpienia szkody. W rezultacie, pojazd ten uznaje się za nieopłacalny do naprawy i staje się przedmiotem odszkodowania.
W przypadku stwierdzenia szkody całkowitej, wysokość odszkodowania, jakie przysługuje ubezpieczonemu, zazwyczaj jest pomniejszona o wartość wraku pojazdu. Wrak taki, mimo iż uszkodzony, może wciąż posiadać wartość rynkową, jako że jego poszczególne części lub materiały mogą być użyteczne lub podlegać recyklingowi. Ubezpieczony ma możliwość sprzedaży wraku, co może nieco zmniejszyć finansową stratę wynikającą z utraty pojazdu.
Metoda szacowania szkody całkowitej może się różnić w zależności od polityki towarzystwa ubezpieczeniowego oraz specyfikacji zawartej w polisie Autocasco. Przykładowo, niektóre ubezpieczyciele mogą uznać szkodę całkowitą za występującą, gdy koszt naprawy przekroczy 70% wartości rynkowej pojazdu. Jest to kryterium elastyczne i może być różnie interpretowane w zależności od wewnętrznych regulacji danego ubezpieczyciela.
W kontekście polisy OC sprawcy, kryteria dotyczące szkody całkowitej są bardziej rygorystyczne. Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego oraz sądów powszechnych, szkoda całkowita w ramach OC ma miejsce tylko wtedy, gdy koszt naprawy przekracza 100% wartości rynkowej pojazdu sprzed szkody. To oznacza, że pojazd jest ekonomicznie nieopłacalny do naprawy i właściwszym rozwiązaniem jest jego likwidacja.
